Geen vriendjes op je partijtje, dan breekt mijn hart

Ingrid Venekamp (53) neemt Stichting het Gehandicapte Kind op in haar testament. “Kinderen moeten zorgeloos kunnen spelen met vriendjes. Zo zag mijn jeugd eruit en dat gun ik ieder kind. “

“Ik weet wat leven met een beperking is. Mijn man is chronisch ziek. Op zijn vijfendertigste heeft hij MS gekregen. Dingen die we leuk vonden zoals wielrennen, skiën of duiken, die kunnen we niet meer. Maar gelukkig hebben we tot zijn ziekte wel veel kunnen ondernemen. Als ik dan denk aan een kind dat door zijn handicap van jongs af aan weinig leuke dingen kan doen... Kinderen moeten zorgeloos kunnen spelen met vriendjes. Zo zag mijn jeugd eruit en dat gun ik ieder kind.  

Toen ik hoorde wat Stichting het Gehandicapte Kind doet, werd ik steeds enthousiaster

Ik leerde Stichting het Gehandicapte Kind kennen door mijn werk; ons adviesbureau helpt goede doelen en zorgorganisaties om bestuurders te vinden. En naarmate ik meer zag van het werk van de stichting, werd ik steeds enthousiaster. Omdat het Gehandicapte Kind heel concrete hulp biedt, zoals speeltuinen en scholen toegankelijk maken, maar wel met een dieper ideaal erachter: kinderen met een handicap uit hun eenzaamheid helpen. Wat ik zag was prettig, persoonlijk en professioneel. Maar een filmpje gaf voor mij de doorslag. Het filmpje over het meisje Robin, die geen vriendjes op haar verjaardagsfeestje had omdat ze er anders uitziet. Dan breekt mijn hart een beetje.  

Nalaten aan een goed doel

Ik was toen net vijftig, een leeftijd waarop je gaat nadenken hoe het verder moet als er iets met je gebeurt. Vooral voor de mensen die achterblijven, zodat zij weten wat ze moeten doen. Wij hebben zelf geen kinderen; geen zielig verhaal, een bewuste keuze. Ik vind het fijn als na mijn overlijden de helft van mijn vermogen naar familie gaat en de helft naar het Gehandicapte Kind. Het zijn allemaal spullen, wij hechten daar niet zo aan en de familie heeft het niet per se nodig. Dat ik er mensen mee kan helpen die er iets aan hebben, dat geeft mij een warm gevoel; het gevoel dat het klopt zo.  

Graag helpen

Misschien komt het ook doordat ik zelf altijd heb geleerd dat je zelfstandig moet zijn, op eigen benen moet kunnen staan. Dat gun ik kinderen met een handicap ook. Een mooi voorbeeld is het Bonte Buurtloket in mijn stad Rotterdam, mogelijk gemaakt door het Gehandicapte Kind. Daar doen jongeren met een handicap karweitjes voor mensen uit de buurt. Stel dat ik een lamp wil vervangen, of een boodschap moet doen, dan kan ik hen bellen en komen zij met een begeleider om de klus te doen. Zo voegen ze iets toe aan de buurt, leren ze mensen kennen en verdienen wat geld. Ze zijn niet paternalistisch, ze kijken wat er wél kan en dat pakken ze aan. Zo inspirerend! Zo leven wij zelf ook. Ik heb me voorgenomen: als het na corona weer kan, meld ik me daar aan als vrijwilliger. Maar ook met mijn nalatenschap wil ik graag dit soort initiatieven helpen. 

Ik kies met mijn hart

Voor mij was dat geen moeilijke keuze; ik kies met mijn hart. Ik kan het me wel voorstellen hoor, dat mensen niet goed weten wat ze moeten kiezen. Er zijn zo veel mooie initiatieven en goede doelen, groot en klein. Aan die mensen zou ik willen meegeven: bekijk dat filmpje van Robin en laat je hart spreken.“

Bekijk het filmpje van Robin